Það eina sem við höfum fyrir víst er núið

Samkvæmt íslenska almanakinu styttist allverulega í sumarið þó svo að verðurguðirnir séu því ekki sammála sem stendur. Þeir hljóta þó að fara að sjá að sér og lofa okkur sem búum á eyjunni fögru að sjá til sólar innan tíðar.

Við komum öll misjafnlega undan vetrinum en sjálfsagt erum við flest sammála um það að nú sé nóg komið af þessum blessaða vetri. Samkvæmt áreiðanlegum veðurspám næstu daga þurfum við þó að bíða enn um sinn. Þessi bið, biðin endalausa. Við erum alltaf að bíða eftir einhverju eða einhverjum. „Þegar lífið verður svona, þá verð ég sko hamingjusöm,“ segjum við við okkur sjálf, „Ég þoli ekki þennan vetur lengur, ég get ekki beðið eftir sumrinu, þá verð ég sko ánægður.“ Erum við þá ekki ánægð og hamingjusöm núna?

Væri eitthvert vit í því að snúa þessu við, vakna á morgnana og hugsa að þú sért hamingjusöm eða hamingjusamur núna, akkúrat á þessari stundu. Ákveða það bara svona upp úr þurru og sjá hvað gerist? Kannski gerist ekki neitt en kannski gerist eitthvað stórkostlegt. Það er nefnilega svolítið magnað að ná því að vera í núinu, þó að það sé ekki nema í örstutta stund.

Einbeittu þér að andardrættinum reglulega yfir daginn, hlustaðu á hann. Finnst þér ekki róandi að hlusta á lífsins takt? Þetta er núið, þú ert aldrei eins nálægt núinu og þegar þú hlustar á andardrátt með fullri athygli, hvort sem það er þinn eigin eða barnanna þinna.

Taktu hverjum degi eins og hann kemur til þín, hver dagur felur í sér lítið kraftaverk en þér er það ekki sýnilegt nema þú staldrir við og sért tilbúin/n til að koma auga á það.